Πριν από λίγο καιρό το Lovesurfing.gr έλαβε ένα μήνυμα από τον Γιώργο Λεοντσίνη, ο οποίος ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Αυστραλία, μαζί με φωτογραφίες από τότε, γυρίζοντάς μας πίσω στο χρόνο. Ειδικά τώρα, που δεν σερφάρουμε, ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν μέσα από το υλικό που ίδιος μας έστειλε και την ιστορία του, που μοιράστηκε μαζί μας.
“Γεννήθηκα στην Καστέλα, αλλά πριν κλείσω τον πρώτο χρόνο ζωής βρέθηκα στο Σίδνεϊ στην Αυστραλία. Μεγάλωσα απέναντι από μία από τις πιο ωραίες παραλίες για surf. Οι γονείς μου λάτρευαν τη θάλασσα και ο πατέρας μου ήθελε από μικρή ηλικία να μου μάθει surf.
Το 1978 ήρθαμε για διακοπές στην Ελλάδα. Είχε κακοκαιρία την ημέρα εκείνη και θυμάμαι από το αεροπλάνο τα κύματα όπως προσγειωνόμαστε στο Ελληνικό. Το 1983 επέστρεψα πάλι στην Ελλάδα, αυτή τη φορά με σανίδα. Άντε να εξηγήσω στον τελωνειακό τι είναι η σανίδα…
Έκανα surf στο Καλαμάκι. Τα γεροντάκια που έπαιζαν ρακέτες στην παραλία έπαθαν σοκ. Δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Είχα γίνει τακτικός. Υπάρχει μία ξέρα εκεί που έκανε ωραία κύματα. Κάποιος μου είπε να πάω στη Βουλιαγμένη, γιατί τα κύματα ήταν πιο καλά. Ούτε που ήξερα που ήταν η Βουλιαγμένη.
Το 1989 ήρθα στην Ελλάδα με την σκέψη να μείνω. Ο πατέρας μου με πήγε στη Βουλιαγμένη, όπου για τέσσερις συνεχόμενες μέρες τα κύματα ήταν αρκετά μεγάλα. Ήταν Οκτώβριος. Από εκείνη τη στιγμή έγινα ντόπιος. Για χρόνια έκανα surf στην Βουλιαγμένη ολομόναχος. Όποτε φυσούσε νοτιάς έφευγα για παραλία.
Το 1996, μετά από τόσα χρόνια που έκανα μόνος μου surf στη Βουλιαγμένη, εμφανίστηκε ένας Αμερικανός, ο Jim που είχε δύο longboards. Εγώ είχα μία επτάρα σανίδα. Μόλις βγήκα να μαζέψω τα πράγματά μου, μου είπε να δοκιμάσω μια από τις δικές του σανίδες και κάναμε μαζί surf για περίπου 4 ώρες. Από εκείνη τη στιγμή γίναμε κολλητοί και κάναμε surf οπότε μπορούσαμε.
Το καλοκαίρι του 1998 κατέβηκα μια βόλτα στη Βουλιαγμένη, γιατί την προηγουμένη βραδιά φύσηξε γερός νοτιάς. Δεν πίστευα τι έβλεπα, κύματα ατελείωτα. Τηλεφώνησα στον Jim και του είπα να έρθει γρήγορα. Εκείνη τη μέρα κάναμε surf περίπου επτά ώρες. Ο κόσμος στην παραλία δεν έμπαινε στο νερό διότι τα κύματα ήταν μεγάλα.
Μαζί μας ήταν ένα παλικαράκι, ο Θάνος, από το κατάστημα Slick Bitch στη Γλυφάδα, που μάθαινε να κάνει surf. Πρέπει να ήταν ο πρώτος ντόπιος Έλληνας που έκανε surf σερφ εκεί. Οι ναυαγοσώστες μας είπαν να βγούμε, γιατί απαγορευόταν αυτό που κάναμε, αλλά με την υποστήριξη του κόσμου και τη βοήθεια του Θάνου, μας άφησαν τελικά να συνεχίσουμε. Κάθε κύμα που σερφάραμε, ο κόσμος μας χειροκροτούσε.
Επίσης, έκανα surf στη Βάρκιζα, στην Ανάβυσσο, στο στην Κρήτη, στη Ρόδο, στη Μύκονο, μέχρι και στα Φιλιατρά. Το surf στην Ελλάδα τελείωσε για εμένα το 1999, όταν επέστρεψα στην Αυστραλία, αλλά αυτές τις στιγμές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ! Είναι ένα φανταστικό άθλημα, που ακόμα κάνω και λατρεύω. Σας εύχομαι ωραία κύματα και πάντα σεβασμό στην παραλία και στους φίλους σερφίστες”.
