“Ήταν καιρός που με τη φίλη μου την Άγρα φλερτάραμε με την ιδέα ενός ταξιδιού στο εξωτερικό για surf. Τη μέρα που αρχίσαμε να ψάχνουμε εισιτήρια για Σρι Λάνκα, ανακοινώνει η Way Out Adventures ένα surf trip στο Ντακάρ, σε συνεργασία με το Ikaria Surf School. Χωρίς να υπάρξει δεύτερη σκέψη, οι κρατήσεις μας γίνονται την επόμενη κιόλας μέρα και το τραγούδι Senegal Fast Food των Amadou & Mariam ξεκινάει να παίζει στο κινητό μου non stop. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Όχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό για surf, αλλά και επειδή ο προορισμός έκανε την καρδιά μου να χτυπάει στους έντονους ρυθμούς της Αφρικής. Κύμα, ήλιος, ωραίες μουσικές και αφρικάνικοι χοροί, ήταν αρκετά για να με κάνουν να χαμογελώ στη σκέψη τους.
Ο καιρός φτάνει και στις 5 Ιανουαρίου 2018 ξεκινάει το ταξίδι. Έξι γυναίκες (Άγρα, Μαρίλια, Γιολάντα, Ηλέκτρα, Ίρις, Πελαγία), εννέα αγόρια (Γιάννης, Ισίδωρος, Πέτρος, Μιχάλης, Πάνος, Chris, Ανδρέας, Άρης, Τζόρτζης), δεκαπέντε άτομα με ωραία ενέργεια, που δέσαμε αμέσως! Ιδιαίτερες και ξεχωριστές προσωπικότητες, αλλά πάνω από όλα με θετική σκέψη, ώστε να αντιμετωπίσουμε το οποιοδήποτε απρόοπτο συνέβαινε με χαμόγελο.
Φτάνουμε στο νησί που θα διαμέναμε, το N’gor Island, ένα μικρό νησάκι απέναντι από την περιοχή N’Gor του Ντακάρ. Μπορείς να το γυρίσεις με τα πόδια το πολύ μέσα σε μια ώρα. Αντί για ηλεκτρική ενέργεια χρησιμοποιούν την ηλιακή. Η μεταφορά γίνεται με πιρόγες ή βάρκες. Τα έντονα χρώματα, όπως και σε όλο το Ντακάρ, επικρατούν παντού. Εκεί μας υποδέχονται στην παραλία οι local instructors, τα «ψηλά ελάφια» όπως τους βαφτίσαμε, κάνοντας μας το τραπέζι» με παραδοσιακή κουζίνα, δοκιμάζοντας ένα από τα πιο νόστιμα ψάρια BBQ που έχω γευτεί μέχρι τώρα.
Μαζί με τους οικοδεσπότες, μας καλωσορίζουν και οι πλανόδιοι μικροπωλητές, οι οποίοι αυξάνονται με ταχύτατο ρυθμό. Μάλλον έχουν πληροφορηθεί για ένα γκρουπ Ελλήνων που έχει χάσει στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης τις βαλίτσες του και αγοράζει μέσα στην απελπισία αλλά και τον ενθουσιασμό του, οτιδήποτε υπάρχει σε ένδυμα/υπόδημα, χωρίς κανένα αξιόλογο παζάρι. Μετά από αυτές τις αγορές, καταλάβαμε ότι το παζάρι ήταν κανόνας σε κάθε συναλλαγή, ακόμα και στο ταξί. Το ιδανικότερο παζάρι ήταν να πετύχεις τρεις φορές κάτω την αρχική τιμή. Τελικά, τις αποσκευές μας τις παραλαμβάνουμε το βράδυ της τρίτης μέρας.
Κάθε μέρα πηγαίνουμε σε διαφορετικό σποτ ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Yoff, Secret Spot, Ngor Right και Yenne. Το Yoff είναι το πρώτο spot που επισκεπτόμαστε. Μια αχανής παραλία που βλέπεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να αθλούνται, να παίζουν ποδόσφαιρο, να τρέχουν, να κάνουν surf, να χορεύουν, να παίζουν μουσική, ακόμα και να πλένουν τις κατσίκες τους στη θάλασσα. Γενικά, σε όλο το Ντακάρ, στις παραλίες και στις γειτονιές του, συναντάς κόσμο να τρέχει και να γυμνάζεται. Προσωπικά, θεωρώ τον λαό της Σενεγάλης από τους πιο γυμνασμένους, όμορφους, χαρούμενους, εγκάρδιους και φιλόξενους λαούς που έχω γνωρίσει.
Ανάμεσα σε όλα τα spot, θα ξεχωρίσω το Yenne, το οποίο τις μέρες που είμαστε εκεί έχει το ιδανικό κύμα! Point break που ανοίγει προς δύο κατευθύνσεις, με ομαλό drop και ride 200μ. Με το που φτάνουμε στην παραλία έχω εκστασιαστεί με το σκηνικό. Ένα άδειο line-up και με το swell να σχηματίζει ατελείωτες διαδοχικές γραμμές. Δεν ξέρω τι να επιλέξω. Σανίδα ή κάμερα; Τελικά διαλέγω και τα δύο! Μένω συνολικά πέντε ώρες στο νερό με διάλειμμα τριάντα λεπτών, με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να ξυπνήσω με πυρετό και αφρικανικά χαρακτηριστικά, δηλαδή πρησμένα χείλη, αλλά και με τη χαρά ότι την προηγούμενη μέρα είχα πάρει το καλύτερο κύμα της ζωής μου!
Πέρα από το surf, που ποτέ δεν το χορταίνεις, οι επισκέψεις στην πόλη του Ντακάρ, στα παζάρια, στη ροζ λίμνη και στο Goree Island είναι ιδιαίτερες και ξεχωριστές. Στο παζάρι βρίσκεις από πινάκες ζωγραφικής μέχρι υφάσματα, αλλά και φωνακλάδες μαγαζάτορες που μπορεί να τσακώνονται μεταξύ τους για να σε διεκδικήσουν ως πελάτη.
Όσο για το Goree Island (ή αλλιώς Slave Island) ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Τόσο για την ομορφιά του, όσο και για την ιστορία του. Το Goree Island από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα συγκέντρωσης σκλάβων. Πόνος, θλίψη και έντονη συγκίνηση είναι αυτό που αισθάνεσαι βλέποντας τα κελιά και τους χώρους απομόνωσης του House of Slaves. Όλα τα κελιά κατέληγαν σε μια πόρτα προς τη θάλασσα, “The Door of No Return”, την οποία περνούσαν όσοι είχαν καταφέρει να μείνουν ζωντανοί από τις αντίξοες συνθήκες. Εκεί, τους περίμενε μια βάρκα για το πλοίο που θα τους μετέφερε ως σκλάβους σε Αμερική, Πορτογαλία, Ισπανία, Αγγλία και Γαλλία. Από το νησί πέρασαν περίπου 40.000.000 Αφρικανοί, άνδρες και γυναικόπαιδα.
Φτάνει η μέρα της αναχώρησης έχοντας το συναίσθημα του «δεν θέλω να φύγω», αλλά και την επιθυμία της επιστροφής σε αυτό τον μαγικό τόπο. Σε έναν τόπο που μπορεί να μην έχει κάποιο διάσημο αξιοθέατο, αλλά σίγουρα ο λαός του και τα κύματα του τον κάνουν μοναδικό! Τελικά, αυτό το ταξίδι δεν ήταν ένα ταξίδι μόνο για surf…”
“The only man I envy is the man who has not yet been to Africa – for he has so much to look forward to” – Richard Mullin
