«Μαδαγασκάρη 2007. Ίσως το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου μέχρι τώρα. Έντεκα φίλοι, για ένα μήνα, σε ένα μαγευτικό τόπο, που τότε ήταν ακόμη σε πρωτόγονες συνθήκες. Ο προορισμός μας ήταν στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού, σε μια περιοχή που η μεγαλύτερη πόλη λέγεται Tuléar.
Το ταξίδι μας χωρίστηκε σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, περάσαμε 20 μέρες σε ένα ιστιοπλοϊκό, ήταν μάλιστα το πρώτο self charter που γινόταν στην περιοχή και άλλες 12 μέρες σε ένα μικρό resort, σε μια περιοχή που λεγόταν Anakao.
Το νησί αυτό έχει απίστευτη φυσική ομορφιά. Όλα τα παράλια περιτριγυρίζονται από υφάλους και μέσα από τους υφάλους υπάρχουν αμμώδεις περιοχές. Αυτό έκανε το τοπίο ακραίο και ελκυστικό, αλλά ταυτόχρονα πολύ δύσκολο να πλοηγήσεις το σκάφος ανάμεσα στους υφάλους. Το πολύ εντυπωσιακό ήταν η άγρια ζωή στη θάλασσα. Παντού υπήρχαν φάλαινες, κάθε λογής ψάρια, χελώνες, φώκιες, κάθε είδους πουλιά. Η φύση οργίαζε και η παρουσία του ανθρώπου ήταν ελάχιστα αισθητή.
Το πρόγραμμα που ακολουθούσαμε τις πρώτες μέρες ήταν το εξής: το πρωί ξεκινούσαμε για συγκεκριμένα σημεία όπου έσκαγε το κύμα και το βράδυ το σκάφος άραζε σε ένα ασφαλές αγκυροβόλιο. Το ίδιο γινόταν κάθε μέρα.
Η Μαδαγασκάρη είναι ιδανικός σαν προορισμός για surf, γιατί έχει πάρα πολύ καλής ποιότητας κύματα και καθόλου κόσμο. Σε όλα τα spots ήμασταν μόνοι μας, δεν υπήρχε άλλος, παρά μόνο η παρέα μας. Τα κύματα ήταν τέτοια, ώστε μπορούσαν να κάνουν surf και οι αρχάριοι και οι πολύ προχωρημένοι, και έτσι ευχαριστήθηκε όλη η παρέα. Τα spots που ήταν πιο κοντά στην ακτή και λιγότερο εκτεθειμένα, ήταν ιδανικά για τους αρχάριους της παρέας και εκείνα που ήταν πιο έξω, κοντά στους υφάλους, 2-3 μίλια από την ακτή, ήταν ιδανικά για προχωρημένους αναβάτες.
Δύο ήταν τα σημεία που έκαναν το ταξίδι μας με το ιστιοπλοϊκό πιο πιπεράτο. Το πρώτο ήταν η κατάσταση του σκάφους, που θα τη χαρακτήριζα από μέτρια ως άθλια. Πολλές φορές μείναμε από μηχανή σε οριακά σημεία, έτοιμοι να τσακιστούμε στα βράχια κι άλλες φορές χρειάστηκε να κάνουμε αγκυροβόλια χρησιμοποιώντας μόνο τα πανιά. Σε αυτή την περιπέτεια συνέτεινε ότι δεν υπήρχε ακρίβεια στους χάρτες, αφού η περιοχή ήταν σχεδόν αχαρτογράφητη. Όμως, επειδή στην παρέα ήμασταν παλιοί και καλοί ιστιοπλόοι (Σταύρος Αργυρός, Βαγγέλης Ατλιδάκης, Βαγγέλης Κάππας), καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις προκλήσεις της ναυσιπλοΐας.
Ένα άλλο στοιχείο που συνέβαλλε στην ομορφιά αυτού του ταξιδιού, ήταν το πλήρωμα του σκάφους, ο καπετάνιος και ο μηχανικός με την παρέα τους, με τους οποίους βρήκαμε εξαρχής κοινά σημεία. Ουσιαστικά γίναμε αυτοκόλλητοι και η φιλία μαζί τους κρατάει μέχρι σήμερα.
Το δεύτερο μέρος του ταξιδιού, ήταν όπως προανέφερα, σε ένα μικρό resort. Η ζωή εκεί ήταν λίγο πιο συνηθισμένη. Δεν είχαμε συνοδεία φαλαινών 24 ώρες το 24ωρο. Ήταν, όμως, πολύ ενδιαφέρουσα η επαφή με τους ντόπιους. Εκεί πραγματικά νιώσαμε όλοι ένα τεράστιο σοκ για το πώς ζει το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της γης, στην πιο εξτρίμ εκδοχή, αυτή δηλαδή που συναντήσαμε στη Μαδαγασκάρη. Οι άνθρωποι πραγματικά δεν είχαν τίποτα από αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα, δηλαδή, στέγη, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, επικοινωνία, δρόμους, εκπαίδευση, υγεία. Για να καταλάβουμε λίγο την κατάσταση, αρκεί να αναφέρω ότι η τουαλέτα του χωριού ήταν η παραλία, όταν η παλίρροια έφτανε στο κατώτατο σημείο της.
Κάποια στιγμή, στο διάστημα της παραμονής μας εκεί, έγινε ένα πολύ μεγάλο πάρτι από τους ντόπιους. Όταν ρωτήσαμε με ποια ευκαιρία γίνεται το πάρτι, μας είπαν ότι κάποιος πέθαινε, νέος σε ηλικία μάλιστα, και το έθιμο θέλει να γίνεται γιορτή όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή και απαλλάσσεται από τα βάσανά της. Επιπλέον, όσο πιο νέος φεύγει κάποιος, τόσο πιο μεγάλη είναι η γιορτή που γίνεται!
Στα highlights του ταξιδιού θα βάλω, επίσης, το περιστατικό που συνέβη όταν αποφασίσαμε να μοιράσουμε γλυκά στα παιδάκια του χωριού, το οποίο αποδείχτηκε μια μικρή περιπέτεια. Όλο το χωριό έπεσε κυριολεκτικά πάνω μας, στην προσπάθειά τους να πάρουν τα γλυκά. Μας άφησαν ακόμη και δαγκωματιές στα χέρια, προκειμένου να καταφέρουν να πάρουν πιο πολλά γλυκά…
Ένα άλλο κοντράστ, είναι όταν μία μέρα, μετά το surf, φύγαμε από το spot για να γυρίσουμε στη βάρκα και είδαμε μια τεράστια θηλυκή φάλαινα, η οποία έπαιζε γυρίζοντας γύρω γύρω από τον εαυτό της. Αποφασίσαμε να πάμε κοντά της και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Όταν όμως μας αντιλήφθηκε, με μια πολύ σβέλτη κίνηση περικύκλωσε το βαρκάκι μας και κοιτούσε επίμονα με το τεράστιο μάτι της για να καταλάβει αν είμαστε εχθρικοί ή όχι. Αφού πρώτα μας κόπηκαν τα πόδια, η φάλαινα απομακρύνθηκε χωρίς να μας δώσει άλλη σημασία.
Αυτό το ταξίδι ήταν μοναδικό, γιατί πέρα από όλα τα άλλα, μας έβγαλε από το καβούκι μας σαν παρέα. Συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχουν πληθυσμοί στον πλανήτη που ζουν όπως 1000 χρόνια πριν. Νιώσαμε πάρα πολύ μικροί σε σχέση με τη δύναμη της θάλασσας και των πλασμάτων που ζουν σε αυτή, και από όλα τα ταξίδια που έχει κάνει η παρέα, ίσως αυτό είναι που θα μείνει περισσότερο χαραγμένο στη μνήμη μας!».
