Ο Ελληνοαμερικανός Γρηγόρης (aka Krash) μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής, και ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες του, τη μουσική και το surf. Έχει ζήσει σε διάφορα μέρη του κόσμου και ίσως αυτό του έδωσε την ώθηση να ασχοληθεί από μικρός με κάποια όχι και τόσο συνηθισμένα σπορ. Ξεκίνησε στην ηλικία των 12 ετών με άλμα επί κοντό και έκανε πρωταθλητισμό μέχρι τα 24, έχοντας πολλές πανελλήνιες νίκες στο ενεργητικό του, με μεγαλύτερη διάκριση τη στέψη του ως Βαλκανιονίκης. Στο μεταξύ, τους χειμώνες έκανε σκι και τα καλοκαίρια ό,τι είχε σχέση με τη θάλασσα. Αργότερα ασχολήθηκε με τη μουσική και έκανε πραγματικότητα το όνειρό του, να μάθει drums. Και τελικά η μουσική τον κέρδισε. Τα τελευταία οκτώ χρόνια ζει στο Los Angeles, όπου είναι η βάση του συγκροτήματος στο οποίο παίζει, οι Barb Wire Dolls και ταυτόχρονα το μέρος όπου μπορεί να σερφάρει καθημερινά, όταν δεν είναι βέβαια σε περιοδεία. Δεν παραλείπει, ωστόσο, να επισκέπτεται την Ελλάδα, όποτε του το επιτρέπουν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Πώς είναι μια τυπική ημέρα σου;
Εξαρτάται σε ποιο μέρος του κόσμου βρίσκομαι και σε τι φάση είμαι. Αν είμαστε σε περιοδεία, το πρόγραμμα συνήθως είναι γεμάτο και δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο. Αν είμαι στο L.A. θα με βρεις με τη σανίδα μου στο Venice beach pier, στο Seal beach pier (Long Beach) ή στο Malibu. Υπάρχουν και κάποια άλλα μέρη, αλλά δεν μπορώ να τα αναφέρω δημοσίως (γέλια). Τους τελευταίους έξι μήνες ήμουν στην Κρήτη και έζησα την καλύτερη φάση της ζωής μου… Καλό surf, ωραίοι άνθρωποι, υπέροχο φαγητό και φύση.
Πότε και πώς μπήκε το surf στη ζωή σου;
Η πρώτη φορά που έκανα surf ήταν όταν ήμουν 13-14 χρόνων με τον παιδικό μου φίλο στο San Fransisco. Ήμουν πολύ αγχωμένος γιατί είχαμε ξεκινήσει για Santa Cruz και ήξερα να κάνω surf μόνο θεωρητικά, ενώ παράλληλα είχα ακούσει διάφορα για τους locals. Αλλά ευτυχώς καταλήξαμε στην Pacifica, που είχε ένα τέλειο glassy κύμα, γύρω στο 1,5 μέτρο. Ήταν παράδεισος και επιπλέον, το νερό ήταν γεμάτο δελφίνια. Με το που έπιασα το πρώτο μου κύμα με το χειρότερο kook style, απλά εθίστηκα. Το απόλυτο συναίσθημα μπήκε μέσα μου και έμεινε για πάντα. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το surf αποτελεί κομμάτι της ζωής μου.
Τι σε κέρδισε σε αυτό και τι σου χαρίζει η ενασχόλησή σου με το surf;
Όταν μπαίνω στο νερό όλες οι σκέψεις παύουν να υπάρχουν και υπάρχει μόνο το τώρα, η απόλυτη στιγμή. Γίνεσαι ένα με το νερό και το κύμα και ταυτόχρονα νιώθεις δέος και απόλυτο σεβασμό για τη φύση. Με το surf δεν πηγαίνεις ενάντια στη φύση, την ακολουθείς και σε πάει το κύμα εκεί που πρέπει, εσύ απλώς παίζεις πάνω σε αυτό.
Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία που σου έχει μείνει αξέχαστη όλα αυτά τα χρόνια;
Είναι πολλές οι αξέχαστες εμπειρίες. Μία από αυτές είναι η πρώτη φορά που ένιωσα αληθινό κίνδυνο μέσα στο νερό. Ήμουν στο L.A. και έσκασε το swell του αιώνα, είχε να έρθει κάτι τέτοιο 25 χρόνια. Με ξύπνησε ο κιθαρίστας της μπάντας και μου λέει “ήρθαν τα τεράστια κύματα”. Αρπάζουμε τις σανίδες και τρέχουμε στο Venice pier. Μένουμε 200 μέτρα από το νερό. Όταν φτάσαμε όλα φαινόντουσαν σχετικά ήρεμα και ήταν μάλλον εύκολο να φτάσουμε στο line up. Κάτι που μου κίνησε την περιέργεια ήταν ότι είμαστε οι μόνοι μέσα στο νερό. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το ρεύμα μας είχε πάει στα βαθιά και κάπου εκεί μέσα άρχισα να βλέπω να έρχονται κάτι βουνά. Ο ωκεανός κρύβει πολλές φορές εκπλήξεις… Μόλις κατάλαβα το μέγεθος των κυμάτων με έπιασε πανικός. Ήταν τα πιο άσχημα, σκληρά close outs που έχω δει ποτέ. Ο θόρυβος και μόνο σε φόβιζε. Ήταν σχεδόν απίθανο να πιάσεις κύμα χωρίς να κάνει close out στο κεφάλι σου και αν κάνεις wipe out σε τέτοια φάση, έρχονται άλλα πέντε βουνά και τρως ταυτόχρονα τέτοιο πλυντήριο, που ξεριζώνεται κάθε άρθρωσή σου. Και αν κοπεί το leash; Τότε έχεις τελειώσει. Συνεχίζοντας να είμαι σε πανικό, πήρα μερικές βαθιές αναπνοές και όταν ηρέμησα άρχισα να μελετάω το νερό και να μετράω τους χρόνους ενδιάμεσα από τα μεγάλα σετ, ώστε να σχεδιάσω τη διαφυγή μου. Κάθε 15’ το νερό ηρεμούσε και έσκαγαν τα μικρά που ήταν περίπου 3 μέτρα. Έπιασα ένα κύμα, έκανε close out, ξάπλωσα πάνω στη σανίδα και κρατήθηκα με όλη μου τη ζωή για να με βγάλει από το impact zone και πέτυχε! Ζω ακόμη για να σερφάρω!
Ποιες είναι οι καλύτερες στιγμές σου στο νερό μέχρι τώρα;
Πρόσφατη αγαπημένη στιγμή ήταν στην Κρήτη. Σούπερ παρεάκι μέσα στο νερό, την ώρα που έδυσε ο ήλιος, μικρά κύματα μέχρι τη μέση, τέλεια θερμοκρασία. Ξαφνικά έρχεται φίλος στο line up με μπύρες και κάναμε διαγωνισμό ποιος μπορεί να πιάσει κύμα κρατώντας στο ένα χέρι την μπύρα και κάνοντας paddling με το άλλο, pop up και άσπρο πάτο. Επική φάση! Μόνο με τους τρελούς στην Κρήτη τα ζεις αυτά…
Ποια είναι τα αγαπημένα σου spots και γιατί, στην Ελλάδα και στην Καλιφόρνια;
Τα αγαπημένα spots τα βρίσκεις ψάχνοντας, ειδικά στην Ελλάδα. Αναλόγως με τον αέρα και το swell, βρίσκεις μαγικά μέρη. Όρεξη να έχεις και λεφτά για βενζίνη. Στην Καλιφόρνια είναι λίγο πιο “super market” τα κύματα, πάνω κάτω ξέρεις τι να περιμένεις και είναι πιο ακριβή τα surf reports. Τα παιδιά στην Ελλάδα γίνονται μετεωρολόγοι μετά από λίγο καιρό, μελετώντας πέντε διαφορετικά surf reports (που συνήθως όλα πέφτουν έξω) και καταλήγουν the old school way, να ανεβαίνουν στις πλαγιές με κιάλια για να δουν που τελικά έχει κύμα.
Ποια είναι η γνώμη σου σε ό,τι αφορά στο surf στην Ελλάδα;
Προσωπική μου άποψη είναι ότι αν μάθεις να κάνεις surf σε δύσκολα κύματα όπως έχει η Ελλάδα, δηλαδή συνήθως με chop, χωρίς πολύ δύναμη, όπου απαιτείται γρήγορο pop up, τότε όταν βγεις στο εξωτερικό, στα glassy κύματα τριών μέτρων που προχωράνε για μισό χιλιόμετρο, θα σου φανεί πανεύκολο. Πιστεύω στα επόμενα δέκα χρόνια θα βγάλουμε καλούς αθλητές σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Kelly Slater έμαθε να κάνει surf στη Φλόριντα, όπου το κύμα είναι παρόμοιο με της Ελλάδας σε κάποιο βαθμό.
Σε ποια μέρη του κόσμου έχεις σερφάρει και ποια προτιμάς; Πόσο διαφορετικές είναι οι συνθήκες αλλά και η νοοτροπία στα διάφορα μέρη που έχεις επισκεφθεί;
Στο surf όλα έχουν να κάνουν με τον σεβασμό. Πρώτα πρέπει να σέβεσαι τη θάλασσα και μετά το line up. Στο εξωτερικό αυτή η νοοτροπία είναι κανόνας, ειδικά στη Χαβάη και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Σιγά σιγά αρχίζω να το βλέπω και στην Ελλάδα αυτό, ειδικά όσο το επίπεδο ανεβαίνει.
