Ο Κωνσταντίνος είναι πραγματικά εξαρτημένος από τη θάλασσα. Ανέβηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε σανίδα σχεδόν παιδί και από τότε η ζωή του άλλαξε για πάντα. Ξεκίνησε να κυνηγάει με πάθος τα μεγάλα κύματα ανά την Ελλάδα για να κάνει windsurfing, αλλά τα τελευταία χρόνια απέκτησε μια ακόμη αγάπη, το surf. Οπότε, αν δείτε ωραία κύματα, μεγάλα ή μικρά οπουδήποτε στην Κρήτη, αλλά πιο συχνά στα Φαλάσαρνα, το πιθανότερο είναι ότι θα συναντήσετε και τον ίδιο να ραϊντάρει με ή χωρίς πανί, αλλά πάντα με ένα μεγάλο χαμόγελο!

Πώς μπήκε το surf στη ζωή σου;
Η ιστορία ξεκινάει αρκετά πιο παλιά, όταν στην ηλικία των 11 χρόνων, ο νονός μου μού έφερε μία σανίδα του windsurf και ένα βιβλιαράκι με τίτλο: “Πώς να μάθεις windsurfing σε ένα Σαββατοκύριακο”. Από την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου πάνω στη σανίδα, έγινε η αγάπη μου για τη θάλασσα τρόπος ζωής. Ζούσα τα καλοκαίρια στο Ρίο της Πάτρας, όπου η αυλή του σπιτιού μας έβλεπε θάλασσα. Με θυμάμαι τότε να ξυπνάω, να μπαίνω στο νερό και να βγαίνω μετά τη δύση του ήλιου. Σε ηλικία 18 χρόνων, ως τρελαμένος windsurfer, άρχισα να κυνηγάω τα κύματα… Δεν αρκούσε να έχει αέρα, έψαχνα να βρω τα καλύτερα κύματα ανά την Ελλάδα για να κάνω waveride. Έτσι, μετά από χρόνια, η ασταμάτητη αναζήτηση με έκανε να έρθω κοντά σε πολύ ωραίες συνθήκες κύματος. Κάπως έτσι, ξεκίνησα να κάνω surf στο κύμα εκείνες τις “κακές” για έναν windsurfer μέρες που δεν φυσούσε. Από τότε δεν υπήρχαν πια κακές μέρες, παρά μόνο μέρες με κύμα. Το surf ήρθε φυσικά να συμπληρώσει το windsurf. Δοκίμασα να κάνω surf του χειμώνα του 2009 και από τον επόμενο χρόνο άρχισα να έχω καθημερινή επαφή με το άθλημα. Ζώντας στην Κρήτη και κυνηγώντας κάθε κύμα της Μεσογείου, το surf έγινε για εμένα τρόπος ζωής. Το καλοκαίρι του 2014 άνοιξα στα Φαλάσαρνα τη δική μου σχολή, το Surfisland, οπότε πλέον ασχολούμαι και επαγγελματικά με αυτό.

Τι είναι αυτό που κάνει το surf ξεχωριστό για σένα;  
Νομίζω είναι το δέος προς τη θάλασσα και τη φύση, που σε κάνει να νιώθεις τόσο μικρός μπροστά της. Αυτή η πάλη με τα κύματά της, με κάνει να νιώθω κομμάτι της.

Πες μου την καλύτερη, τη χειρότερη και την πιο επικίνδυνη surf εμπειρία που έχεις ζήσει.
Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω την καλύτερη surf εμπειρία, είναι σαν να με ρωτάς ποια είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε στιγμές που σερφάρω μπροστά στη σχολή μου παρέα με τους νέους μου μαθητές, με κολλημένο το χαμόγελο στα πρόσωπά μας, σε στιγμές που μοιράζομαι τέλεια κύματα με φίλους σε κάποιο home-spot της Κρήτης, σε στιγμές που είμαι μόνο εγώ και η θάλασσα και σε στιγμές που πιέζω τα όρια μου σε κάποιο μακρινό ταξίδι. Μιλώντας από την extreme πλευρά του αθλήματος, η τελευταία έντονη «καλύτερη» στιγμή είναι όταν σέρφαρα ένα απόγευμα στην Ocean Beach στην Καλιφόρνια, όπου τα κύματα έφταναν τα 4-5 μέτρα (double overhead+) και τους local δίπλα μου να λένε ότι ήταν η καλύτερη μέρα του χειμώνα που είχαν δει μέχρι τότε.

Ως επικίνδυνη μέρα δεν ξέρω τι να αναφέρω, γιατί η αίσθηση του επικίνδυνου είναι θέμα υποκειμενικό. Έχει να κάνει με την ικανότητα του καθένα να χειριστεί καταστάσεις, καθώς και με τα βιώματά του ως προς το τι θεωρεί φυσιολογικό. Μία στιγμή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επικίνδυνη, είναι όταν συναντήθηκα με μεγάλο καρχαρία σε ένα outerreef στο Μαυρίκιο. Χτυπούσε την ουρά του στην επιφάνεια σε απόσταση 50-70 μέτρα από εμένα, καθώς έκοβε σε κομμάτια κάτι που μόλις του είχε επιτεθεί. Το περίεργο της υπόθεσης ήταν ότι ήμουν μόνος μου, η ακτή είχε απόσταση 15-20 λεπτά κολύμπι από εκεί που βρισκόμουν και ήταν “ώρα φαγητού” (ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει) για τους μεγάλους θηρευτές της θάλασσας. Ο καρχαρίας δεν έδειξε ενδιαφέρον για την παρουσία μου και εγώ βρέθηκα μετά από 15 λεπτά, μπορεί και γρηγορότερα (γέλια) να πατάω στεριά.

Η πραγματικά χειρότερη σερφο-μέρα μου, ήταν λίγες μέρες μετά το παραπάνω γεγονός, όταν στο ίδιο μέρος, ενώ ήταν το καλύτερο κύμα του ταξιδιού, βίωσα για πρώτη φορά έντονα το localism. Με έδιωξε ένας “local” από το spot με εχθρική συμπεριφορά. Το να σου χαλάει η μέρα γιατί βρέθηκες δίπλα σε έναν άλλο άνθρωπο που, ενώ μοιράζεστε τη θάλασσα, έχει την αντίληψη ότι είναι ιδιοκτησία του, είναι πραγματικά πολύ άσχημο συναίσθημα.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου surfs pots στην Ελλάδα και γιατί;
Νομίζω ότι έχω δει πολύ καλές συνθήκες σε πολλά μέρη της Ελλάδας, με κύματα που δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από τον ωκεανό. Με διαφορά το καλύτερο μέρος είναι το “δεν μπορώ να το πω” στη δυτική Κρήτη (γέλια). Είναι ένα πολύ δυνατό, κάθετο και γρήγορο κύμα, όπου πιέζω το επίπεδό μου κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Άλλα καλά μέρη της Κρήτης, είναι η Παλαιόχωρα, το Σφηνάρι και τα Φαλάσαρνα που βρέχονται από τα μεγάλα κύματα της Μεσογείου. Μετά, ένα κύμα που μου αρέσει πολύ (τις μεγάλες μέρες) είναι του Αγρίλη γιατί είναι αργό, εύκολο και μακρύ, όπου σε αφήνει να κάνεις πολλές στροφές και να δοκιμάσεις πολλά διαφορετικά πράγματα πάνω στο κύμα. Το Καλό Νερό στη Μεσσηνία, είναι άλλο ένα απαιτητικό κύμα που σου δίνει έντονες στιγμές με γρήγορο κάθετο “τοίχο”.

Τι θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος που ξεκινά τώρα να ασχολείται με το surf;  
Η αίσθηση να καβαλάς κύμα για πρώτη φορά και να παίρνεις ταχύτητα με τη δύναμη της θάλασσας είναι μοναδική εμπειρία. Για πολλούς η πρώτη επαφή με το surf είναι πολύ ιδιαίτερη, καθώς το να βρεθούν μέσα στο νερό με κύμα είναι ένα άγνωστο γι’ αυτούς περιβάλλον. Νομίζω ότι κάποιος που κάνει τα πρώτα του βήματα, πρέπει να παρακολουθήσει μαθήματα από κάποιον επαγγελματία δάσκαλο, έτσι ώστε να μπει ευχάριστα και με ασφάλεια στον χώρο του surf. Με τη σωστή καθοδήγηση, σε ένα κατάλληλο περιβάλλον και με σωστό εξοπλισμό, οποιοσδήποτε μπορεί να καταφέρει να σερφάρει και ίσως είναι η πρώτη μέρα μίας καινούριας ζωής!

Πόσο εύκολο είναι να μάθει κανείς surf στην Ελλάδα, λόγω ιδιαιτερότητας συνθηκών και κύματος;
Η Ελλάδα είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο για τον ήλιο και τη θάλασσα, όχι όμως για τα κύματά της. Μπορεί να μην βρίσκει κανείς κάθε μέρα κύμα όπως συμβαίνει στους ωκεανούς, αλλά σε μία χώρα με τόσο μεγάλη ακτογραμμή, μπορεί κανείς να βρει κύματα αρκετά συχνά τόσο για να μάθει όσο και για να εξελιχθεί. Το καλοκαίρι, το ζεστό νερό, τα μικρά κύματα, η μεγάλη ηλιόλουστη μέρα, αποτελούν βασική συνταγή για κάποιον να ξεχυθεί με μια σανίδα στις θάλασσες. Το χειμώνα το σκηνικό αλλάζει, με τα κύματα να αγριεύουν και να δίνουν συγκίνηση στους πιο έμπειρους του αθλήματος.